Sztuczna inteligencja jest jednym z prężniej rozwijających się dziś działów informatyki. Wokół niej na bieżąco tworzy się wiele kontrowersji, szczególnie tych związanych z tak zwaną „doskonałą” sztuczną inteligencją, czyli SI, która potrafiłaby przeprowadzać procesy myślowe co najmniej na takim samym poziomie jak człowiek. Idea maszyny zdolnej do samodzielnego myślenia, decydowania i uczenia się, a równocześnie mającej dostęp do olbrzymich ilości danych i możliwości przetwarzania i zapamiętywania, jawi się sporej ilości osób jako zagrożenie, szczególnie ze względu na negatywne cechy psychologiczne, które taka maszyna mogłaby wykazywać. W związku z tym pojawia się pytanie o emocje i człowieczeństwo sztucznej inteligencji.

 

W psychologii uważa się, iż jednym z czynników, który steruje zdrowym mózgiem i jest odpowiedzialny za interakcje społeczne jest szeroko rozumiana empatia. Jest to szeroki zakres zdolności psychologicznych, które są uważane za kluczowe dla pojmowania ludzi jako istot społecznych. Pozwalają one jednostce dowiedzieć się co myślą i czują inni, angażować się z nimi emocjonalnie, dzielić się swoimi przemyśleniami i uczuciami oraz dbać o ich dobre samopoczucie.

    

Dziedziną, która zajmuje się wykorzystywaniem emocji i aspektów społecznych do rozwoju sztucznej inteligencji jest sztuczna empatia. Znajduje się ona na pograniczu informatyki, neuronauki oraz psychologii. Wykorzystuje odkryte w medycynie neuromechanizmy modelowane metodami informatycznymi w celu wzbogacenia sztucznej empatii o aspekty psychologiczne, właściwe człowiekowi. Na WMI badamy zastosowanie sztucznej empatii w roju mobilnych robotów.